Afi í apóteki

Afar á sjötugsaldri geta átt á hættu að vera enn lengra utan við sig en yngri menn. Það verður til dæmis sífellt algengara að ég hyggist borga vörur við afgreiðsluborð með símanum mínum en gríp í tómt þegar ég seilist eftir honum. Það getur verið mjög vandræðalegt, ekki síst ef röðin er löng sem þarf að bíða á meðan ég hleyp út í bíl eftir símanum.
Enn neyðarlegra verður það ef ég kemst að því í bílnum að ég hafi gleymt símanum heima.
Til að fyrirbyggja þannig uppákomur hef ég komið mér upp ákveðinni tækni sem hefur ekki brugðist muni ég eftir að nota hana: Á leið minni frá bílnum inn í verslunina þreifa ég á vösunum til að finna fyrir símanum mínum. Ef þuklið gefur til kynna að vasarnir séu án síma sný ég snarlega við og sæki hann, í bílinn eða heim.
Með hverju árinu sem líður fjölgar heimsóknum afans í apótek. Nýlega átti ég erindi þangað og áður en ég lauk þar upp dyrum beitti ég tækninni góðu og renndi fingrum yfir frakkavasana. Þegar ég fann fyrir símanum í þeim vinstri réðst ég til inngöngu í verslunina og gekk glaðbeittur að afgreiðsluborðinu.
Indæl stúlka sótti það sem mig vanhagaði um og nefndi upphæðinu sem ég átti að greiða.
Ég stakk hendinni brosandi í frakkavasann vinstra megin og dró hróðugur upp símann enda hafði viðurvist hans verið sannreynd örskömmu áður. Þegar ég gerði mig líklegan til að leggja gripinn á kortalesarann hjá stúlkunni kom á hana skrýtinn svipur. Varð mér þá litið niður á símann minn.
Hann reyndist vera Sálmabók íslensku þjóðkirkjunnar.
Ég reyndi að telja mér trú um að eitt andartak hafi örlað á aðdáunarglampa í augum afgreiðslustúlkunnar því sá sem borgar fyrir meðulin sín með sálmabók hlýtur að hafa aðdáunarverða trú á mætti sálma.
Þegar mistökin voru orðin ljós öllum viðstöddum og sjálfum mér líka setti ég upp vandræðalegt afsökunarbros og þóttist töluvert hissa á þessum vitleysisgangi í mér. „Nei, ég get auðvitað ekki notað þetta,“ sagði ég og bætti við. „Ég skýst út í bíl eftir símanum.“
Um leið og ég snéri mér við rakst ég á mann sem stóð þar og hafði fylgst með þessum aðförum. Ég sýndi honum sálmabókina og sagðist hafa ruglast á henni og símanum mínum ofan í vasanum. Maðurinn setti upp ógurlegan undrunarsvip og sagði: „Nú, má ekki lengur borga hér með sálmabókinni?“
Svavar Alfreð Jónsson er sjúkrahúsprestur


Eldhúsdagsumræður

Lýsið frá Tona og Jónda

„Ég yfirgaf ekki Rússland, Rússland yfirgaf mig“

„Við erum einu skrefi frá því að sagan endurtaki sig“
