Svipmynd úr bernsku

Núna finnst mér ég bara eiga góðar bernskuminningar. Samt var þá margt öðruvísi en gengur og gerist í lífi annarra barna. Ég og nokkur systkini mín vorum sett í fóstur, því foreldrar okkar réðu ekki við barnaskarann. Ég eignaðist fósturforeldra, pabba og mömmu, sem voru gott fólk, fólk sem hafði flutt úr Húnavatnssýslu til Akureyrar því þau höfðu ekki áhuga á búskap í sveit. Þau eignuðust ekki börn sjálf en tóku börn í fóstur. Pabbi var mjög rólyndur og hugsaði mikið um mig en þegar ég var sex ára sagði hann þó „ég vildi að ég hefði tekið systur þína en ekki þig.“ Hann bað mig afsökunar löngu seinna. Þegar ég heyrði pabba vinkonu minnar tala við hana gat ég fundið hvað honum þótti vænt um hana. Ég öfundaði hana af því. Mig langaði til að pabba eða mömmu þætti vænt um mig. Þegar ég var nýbyrjuð í barnaskóla, man ég eftir því að skólasystkyni mín kölluðu til mín, „mamma þín gaf þig.“ Ég var sautján ára þegar ég átti mitt fyrsta barn og þá var ýtt á mig að gefa barnið. Aldrei, aldrei skyldi það verða.

Ég fékk miklar martraðir þegar ég var barn. Þá var farið með mig til Margrétar á Öxnafelli til þess að losa mig við þessar martraðir. Ég held að það hafi virkað. Afi minn var skyggn og gerði engan mun á lifandi fólki eða látnu. Ég vildi alls ekki að vinkonur mínar kynntust afa, því þær myndu stríða mér af honum. Mér tókst það að mestu.

En ég á góðar minningar úr skólanum, mér gekk vel að læra og mér var hrósað. Ég átti heima í Innbænum á Akureyri frá tveggja ára aldri og þangað til ég varð sex ára en þá fluttum við á Brekkuna. Það eru margar myndir í huga mínum frá þessum árum. Ég man eftir einum strák, sem hét Hallgrímur, hann kenndi mér að tálga. Svo man ég eftir konu, sem var alltaf að baka, hún sagði okkur að hún bakaði 12 sortir af kökum. Hún gaf okkur oft köku, við fengum að smakka þessa dýrindis dásemd. Við krakkarnir vorum alla daga úti í leikjum, við lékum okkur mikið í fjörunni og úti á ís á veturna. Þá lagði Pollinn alltaf. Mikill ís alls staðar. Eitt sinn gerðist sá sorglegi atburður að hún Bettý féll niður um ís og hún drukknaði. Hún hafði farið út á ísinn á sleða og féll niður í vök. Ágúst í Litla Garði náði henni upp úr vökinni en það var of seint. Lögreglan kom og bar hana í land. Ég man alltaf hvernig síða hárið lá yfir handlegg lögreglunnar.

Kartöflugarðarnir í Innbænum voru stórir og þeir voru í öllum brekkunum í Innbænum. Fólk kom alls staðar frá til að horfa á vinnubrögðin en líka til að hjálpa við að taka upp. Við skutumst líka upp alla brekkuna og fórum inn í kirkjugarðinn. Þar lögðumst við á leiðin. Þá fannst mér ég vera lítið barn í barnarúmi.

Eina sem ég gerði af mér þegar ég var barn var að ég kenndi strákunum að stela úr „búi“ annarra krakka. Mamma tók mig rækilega í gegn þannig að ég hætti að stela, ég hlýddi mömmu alltaf.

Kristín Aðalsteinsdóttir var prófessor við Háskólann á Akureyri