Noregur 1974-1976

Nokkrum sinnum höfum við hjónin lagt land undir fót og farið til annarra landa til náms, ýmist til eins eða tveggja ára dvalar. Slík dvöl hefur alltaf verið lærdómrík, svo ekki sé meira sagt. Í fyrsta skiptið var ferðinni heitið til Noregs, árið 1974. Þá vegna þess að maðurinn minn ætlaði í framhaldsnám. Hann valdi framhaldsnám við skólann þar sem hann hafði áður stundað nám í skógræktarfræðum. Skólinn er eins og sagt er „úti á landi“ eða í Austurdal í Noregi. Þangað komum við þrjú, haustið 1974, við hjónin og dóttir okkar sex ára gömul. Við vorum vart komin á staðinn þegar nám mannsins míns hófst en ég sat heima með dóttur okkar í fjallakofa sem okkur var úthlutað skammt frá skógræktarskólanum. Fjallakofinn var alveg ágætur, tvö herbergi, eldhús og snyrting, reyndar ekki útikamar, sem var víða við hús á þessum slóðum.

Ég reyndi fljótt að átta mig á umhverfinu í Austurdal. Skógar eru gríðarlegir, og útsýni því lítið. Til að komast í matvöruverslun þurfti að ganga tæpa tvo kílómetra og taka síðan ferju yfir stórána Glommu. Þetta var bara ævintýralegt og skemmtilegt. Ég tók þó fljótt eftir því að fólk sneri sér undan þegar ég kinkaði kolli eða gerði tilraun til að vera vinaleg. Gott og vel, hugsaði ég, þetta hlýtur að breytast eða ég kynnist engum. Þetta hlytu að vera byrjunarerfiðleikar. Það reyndist rétt. Með tíð og tíma eignaðist ég tvær góðar vinkonur á svæðinu.

Þegar nokkuð var liðið á dvölina áttaði ég mig á því að þarna yrði ég ekki bíllaus í heilt ár. Það væri bara eins og að grafa sig lifandi. Í öðru lagi varð ég að gera eitthvað fyrir sex ára gamla dóttur okkar, ég gat ekki lagt það á hana að vera ein með mér alla daga. Ég hafði því samband við skólastjóra barnaskólans á svæðinu og spurðist fyrir um skólavist fyrir barnið mitt. Skólavistin fékkst fyrir eitt orð, sem var alveg sérstaklega ánægjulegt og allt gekk vel. Síðan gerði ég nokkrar tilraunir til að sækja um vinnu og byrjaði að leita eftir vinnu hjá bústjóra á gríðarlega stóru mjólkurbúi í Austurdal. Bústjórinn horfði á mig og sagði; „Men du er kvinne.“ Einmitt ég var bara kona og fékk ekki vinnu, þótt vinnukraft vantaði. Svo vel vildi þó til að ég fékk afleysingarstarf nokkru síðar sem kennari í barnaskóla sveitarinnar eða þegar við höfðum verið í dalnum í um þrjá mánuði. Þar kenndi ég í nokkra mánuði, sem var bæði ánægjulegt og skemmtilegt.

Dvölin okkar í Austurdal í Noregi var lærdómsrík. Í fyrsta lagi lærðum við mæðgurnar nýtt tungumál og ég las meira af norskum bókmenntum en ég hef gert fyrr eða síðar. Ánægjulegast var að kynnast daglegri norskri menningu sem er á margan hátt mjög ólík íslenskri menningu og við eignuðumst trausta vini til lífstíðar. 

Kristín Aðalsteinsdóttir var prófessor við Háskólann á Akureyri