Meðan ég enn er frá og létt á fæti
fer ég í dans því ég elska rall.
Heila nótt ég hoppað líka gæti,
húrra nú ætti að vera ball.
Sjaldan ljómuðu augu móður minnar skærar en þegar hún sagði mér frá dansleikjum ungdómsins á Vopnafirði en kvenfélagsböll voru það kölluð þegar kvenfélagið boðaði til dansleikja og gékk merarseðill um böllin milli bæja.
Fólk reið langa vegu á dansinn og dansaði meðan nóttin entist og spilarar gátu uppi staðið, menn drukku Íslenskt brennivín frá Seyðisfirði og kaffisala kvenfélagsins var fastur liður.
Góðglaðir sungu bændur með búaliði.
Dansiði þið kóngar og kotungar,
kaupmenn, sjómenn og borgarar.
En þá var farið að morgna og mál að halda heim eftir síðasta tangóinn á Hofi þó ekki mætti gleyma vangadansi lokalagsins
Besti vinur bak við fjöllin háu
blærinn flytur mín kveðjuorð til þín.
Á kvenfélagsballi krækti pabbi í mömmu enda mátt vera dauður maður sem ekki hefði hrifist af kátínu Jónu sem hún sveif í dansinum nett og rjóð, raf brúnna augna logandi undir svörtu hári.