Jóhann Árelíuz

Gulrótnastuldurinn

Jóhann Árelíuz skrifar 28. september 2025 | kl. 06:00

EYRARPÚKINN - 58

Á haustin nutum við ávaxta sumarsins sólgnir í gulrætur og jarðarber en jarðarberin jafn sjaldgæf sem eftirsótt og eigendur þeirra vel á verði.

Hélst pabba illa á gulrótum sunnan gróðurhúss og jarðarberin hurfu eins og dögg fyrir sólu í rökkrinu og þurfti ekki myrkrið til. Frekar að slík rækt gengi í gróðurhúsinu því þá sáum við Simmi um berin.

Annars var öllu grænmeti stolið. Fólk hafði mismikinn vara á sér og fáir freistuðu gæfunnar hjá Ottó brjál eða Helga Steinar. Hver lóð laut sínum lögmálum og gilti að gjörþekkja eðli og venjur garðeiganda en Eyrarpúkar með eina görn hertu hver annan í uppskerunni.

Þannig hreinsuðum við gulræturnar úr garði Soffíu og Hreiðars á septemberkvöldi og mátti heyra flugu detta. Hrifsuðum gulræturnar í strigapoka og hvíldum í skjóli girðingar Freyju og Jóhanns og skyldi fengnum skipt bróðurlega.

Þá er barið í haus Gulla og sagt titrandi röddu Þarna eruði helvítin, réttast væri að lúberja ukkur! og þar mættur Hreiðar ásamt Júnna Björgvins.

Höfðu þeir verið að dunda í bílskúr Hreiðars, slökkt ljósin og fylgdust með okkur taka upp hverja einustu gulrót Soffíu.

Urðum við að láta pokana af hendi og máttum þakka fyrir að Hreiðar hringdi ekki í lögregluna.

Niðurlægingin svo fullkomnuð daginn eftir þegar við neyddumst á fund Hreiðars í halarófu, tókum í hönd hans og báðumst forláts.

Sat lengi í okkur drengjum og fyrirgáfum Hreiðari aldrei.

Jóhann Árelíuz er rithöfundur og skáld.