Týndi söngröddinni eftir föðurmissinn

Karlotta Dögg Skagfield Jónasdóttir er búsett í London, þar sem hún starfar í tónlistarbransanum sem tónskáld, söngkona og hljóðhönnuður. Það var aldrei spurning fyrir henni, hvort að hún vildi helga líf sitt listalífinu eða ekki, þar sem hún er alin upp af listafólki og tilvera hennar alltaf verið samofin sköpun og tjáningu á einn eða annan hátt. Blaðamaður Akureyri.net hitti Karlottu á Bláu könnunni, þegar hún var í stuttri heimsókn heima á Akureyri á dögunum.

Karlotta vinnur hjá Warner Music Group við ýmis verkefni, bæði við að semja og takast á við aukin umsvif gervigreindar í tónlistarheiminum. Hún starfar einnig við fjölbreytt verkefni sem verktaki í bransanum, meðal annars sem tónskáld hjá fyrirtækinu Spitfire. Hún hefur líka fengið ýmis verkefni við að semja tónlist, til dæmis fyrir Atla Örvarsson. Viðtalið við Karlottu er í tveimur hlutum, en fyrst kynnumst við þessari ungu tónlistarkonu og hvaðan hún kemur. Á morgun heyrum við meira um starf Karlottu í dag og það sem framundan er. 

Á MORGUN – FANN RÖDDINA AFTUR Í HLJÓÐHEIMI ÁN ORÐA

Foreldrar Karlottu eru Sólveig Baldursdóttir, myndhöggvari, og listmálarinn Jónas Viðar Sveinsson heitinn. Sólveig er Skagfirðingur að upplagi en Jónas Viðar var Akureyringur og mörgum eftirminnilegur í listalífi bæjarins. Karlotta fæddist þó fjarri Norðurlandinu, en foreldrar hennar voru við nám á Ítalíu og hún bjó þar fyrstu fimm ár ævi sinnar, þangað til fjölskyldan flutti til Akureyrar. Karlotta flutti svo til Reykjavíkur með mömmu sinni við 10 ára aldurinn.

Ólst upp í listalífinu

„Ég var mikið inni á vinnustofum með foreldrum mínum þegar ég var lítil,“ rifjar Karlotta upp.„ Ég hékk mikið þar og var að leika mér innan um marmarann hennar mömmu eða lita. Við fórum mjög oft á listasýningar af ýmsu tagi og mér fannst það ekki alltaf skemmtilegt. Við keyrðum oft á milli Reykjavíkur og Akureyrar vegna sýninga og mér fannst það oft á tíðum alveg hundleiðinlegt. Ég kann reyndar að meta þetta í dag og er mjög þakklát fyrir þetta uppeldi í návígi við listina.“

„Ég var alltaf að lita, og verandi mikið í kring um myndlistasýningar og myndlistafólk, fékk ég eiginlega alveg nóg,“ segir Karlotta, sem fann þörf fyrir að fara sína eigin leið í listinni. „Mér fannst tónlistin vera svona nærtækust og hentaði mér vel. Ég hef alltaf verið viðkvæm fyrir hljóðum, ákveðin lág tíðni gat valdið mér ógleði, til dæmis eins og einhverskonar drunur eða eitthvað í þeim dúr. Ég fór að hugsa út í það hvaða áhrif mismunandi hljóð höfðu á mig og fékk mikinn áhuga á hljóðum þegar ég var svona um 10 eða 11 ára gömul.“ 

Draumurinn var að verða söngvari

Amma Karlottu var Edda Skagfield, en hún var mikið í tónlist og spilaði með hljómsveitum í Reykjavík. „Amma kenndi mömmu á gítar og hljóðfærin voru aldrei langt undan vegna hennar,“ segir Karlotta. „Ég ákvað að læra á gítar og píanó og fór að semja lög. Mig langaði strax að semja og búa til mitt eigið, og byrjaði að skrifa texta og þá var draumurinn að verða söngvari. Ég var á þeirri braut alveg upp undir unglingsaldur og var farin að spila aðeins með hljómsveitum og á kaffihúsum í Reykjavík, en svo var ekki tónlistardeild í boði í framhaldsskóla þegar ég þurfti að velja mér nám. Þá fór ég í Flensborg á myndlistabraut og síðan yfir í FB.“ 

Bóknám og fræðigreinar hafa aldrei heillað mig neitt, það var alltaf bara listin

Karlotta átti erfitt með að finna sig í myndlistinni, en kláraði þó námið. „Mér fannst vera pressa á mér að vera einhver ákveðin týpa og passa inn í listamannahóp,“ segir hún. „Ég var með tónlistina til hliðar á meðan og vissi að mig langaði mest að vera þar, en ég þurfti að klára eitthvað nám. Bóknám og fræðigreinar hafa aldrei heillað mig neitt, það var alltaf bara listin.“ 

Ekki alltaf auðvelt að vera listamaður

„Ég held að það hafi skipt sköpum að alast upp á listamannaheimili, upp á að efast aldrei um að ég ætlaði að verða listamaður á einhverju sviði,“ segir Karlotta. „Það var líka svo eðlileg leið frá foreldrum mínum séð, að það var engu öðru velt upp. Stundum hugsa ég að ég hefði alveg viljað að einhver hefði stýrt mér einhverja aðra leið upp á að hafa einhverja skynsamlega og hefðbundna gráðu upp á að hlaupa til hliðar. Bransinn er erfiður.“

Ég var svo hörð á því að ég ætlaði að læra tónlist, að ég gafst ekki upp

Eftir myndlistarnámið í FB fór Karlotta í Söngskólann í Reykjavík til þess að læra klassískan söng. „Þá þurfti ég að takast á við hljómfræði og tónfræði sem reyndust mér mjög erfiðar, af því að ég er lesblind. Ég þraukaði þó í gegnum þetta en ég þurfti að taka þessi próf 3-4 sinnum hvert. Ég var svo hörð á því að ég ætlaði að læra tónlist, að ég gafst ekki upp,“ segir hún, en eftir fyrsta árið í skólanum breyttist allt í lífi Karlottu, þegar pabbi hennar lést skyndilega árið 2013, aðeins 51 árs.  

Föðurmissirinn breytti öllu

„Þetta var svo mikið áfall að ég náði mér eiginlega ekkert á strik mjög lengi,“ segir Karlotta. „Söngurinn varð mér mjög erfiður, en ég ákvað að syngja við jarðaförina hans pabba og ég setti einhvernveginn allt í það. Eftir það var eins og ég hefði misst röddina, ég gat eiginlega ekkert sungið. Ég reyndi að halda áfram í náminu en það var hræðilega erfitt og þungt.“

Það var talið að Jónas Viðar, pabbi Karlottu, hefði fengið hjartaáfall og síðan blóðtappa í heilann. „Læknarnir héldu reyndar ekki að hann væri að fara, þennan tíma sem hann var á spítalanum þannig að enginn bjóst við þessu,“ rifjar Karlotta upp. „Ég man að ég fór heim til þess að skipta um föt, eftir að vera hjá honum og ætlaði að koma aftur um kvöldið til þess að vera yfir nóttina. Læknirinn sagði að það væri alveg óþarfi, ég gæti bara komið aftur morguninn eftir, en svo fengum við hringingu klukkan þrjú um nóttina, að við yrðum að koma strax.“

„Hann var farinn“

„Þegar ég og mamma mættum upp á spítala, var verið að hnoða hann á fullu,“ rifjar Karlotta upp. „Þau voru að þessu í góðar 35 mínútur. Ég man að ég horfði á þau hnoða hann og fann að það þýddi ekki neitt. Hann var farinn.“

Karlotta þurfti pásu, ekki bara frá söngnum sem reyndist henni svo þungur, heldur almennt frá öllu saman. „Það komu upp erfiðar fjölskylduerjur næstu árin eftir að pabbi dó og ég vildi bara fela mig,“ segir hún. „Ég var með mikinn kvíða og ég vildi ekki að neinn gæti náð í mig. Það var betra að vera fyrir sunnan, en mér fannst ég samt eiginlega of nálægt. Ég náði að koma mér í gegnum framhaldsprófið í söngskólanum og um leið og ég kláraði það flutti ég til London.“ 

Eftir að komast inn í tónlistarnám í London, dreif Karlotta sig í burtu frá Íslandi í bili, en hún býr þar enn í dag. Á morgun verður seinni hluti viðtalsins við Karlottu birt, en þá segir hún frá starfinu í London, tónlistarbransanum og hvernig hún fann röddina sína á ný. 

Á MORGUN – FANN RÖDDINA AFTUR Í HLJÓÐHEIMI ÁN ORÐA