Óhugnaðinum vex smátt og smátt ásmegin
AF BÓKUM – 31
Í dag skrifar Reynir Elías Einarsson_ _ _
Þegar ég var átta ára gamall horfði ég á kvikmyndina The Shining fyrir misskilning milli foreldra minna og barnfóstru. Hef ég alla tíð síðan kunnað að meta bæði hryllingsmyndir og bókmenntir. Mælikvarðinn á gæði slíks efnis hefur verið einfaldur hjá mér. Ef ég verð hræddur er það vel heppnað og ef ekki þá... ekki. Ég hef ekki lesið mikið af manga bókum (japanskar teiknimyndasögur). Þó hef ég lengi þekkt Junji Ito af afspurn því hann er af flestum talinn helsti höfundur manga bóka sem falla í hryllingsflokkinn. Hans „magnum opus“ er af flestum álitin bókin Uzumaki, sem þýdd hefur verið sem „Spiral into horror“ á ensku.
Uzumaki fjallar um Kirie Goshima, kærasta hennar Shuichi Saito, og íbúa hins litla, rólega japanska bæjar Kurouzu-Cho. En rólegheitunum er að ljúka u.þ.b. sem bókin hefst. Þar byrja óhugnanlegir, yfirnáttúrulegir atburðir að eiga sér stað, sem ekki er hægt að útskýra með góðu móti en tengjast á einhvern hátt spírölum. Kirie og Shuichi verða vitni að því hvernig fleiri og fleiri bæjarbúar verða á óskiljanlegan hátt helteknir af spírölum, sem þróast svo út í hræðilega atburði tengda hversdagslegum hlutum eins og hárgreiðslum, barnshafandi konum, lindýrum, vitum, veðurfyrirbriðgðum, hringiðum, keramikgerð og skipulagsmálum, svo eitthvað sé nefnt.
Ég viðurkenni að þegar ég kynnti mér um hvað Uzumaki væri fannst mér þetta hljóma frekar kjánalega og bókin því ekki líkleg til að hræða mig. En vegna þess hvað hún fékk góða dóma lét ég vaða og sá aldrei eftir því. Mér fannst höfundur aldrei vera að beinlínis reyna að hræða, en hann nær að skapa andrúmsloft sem er afar óhugnanlegt og óhugnaðinum vex ásmegin smátt og smátt alla bókina. Það sem meira er að með því að gera hversdagslega hluti óhugnalega smitast andúmsloftið út í raunveruleikann og mun ég aldrei sjá spíral framar án þess að verða hugsað til Uzumaki.
