Fyrsti bíllinn er eins og fyrsta ástin

Fjölmörg falleg ökutæki verða til sýnis á hinni árlegu bílasýningu Bílaklúbbs Akureyrar í Boganum á morgun, 17. júní. Nýuppgerður 58 ára Land Rover, sem er í eigu Hrannars Inga Óttarssonar, 27 ára stálsmiðs, er þar á meðal. Hrannar féll fyrir bílnum löngu áður en hann fékk bílpróf og var aðeins 13 ára gamall þegar hann eignaðist Land Roverinn.

Hrannar fagnaði nýlega 10 ára bílprófsafmæli sínu en bílprófsdagurinn var sannarlega stór dagur í hans huga því þá gat hann loksins fengið að keyra umræddan Land Rover sem hann fékk á sínum tíma í fermingargjöf. Blaðamaður Akureyri.net settist niður með Hrannari og fékk hann til að rifja upp þetta Land Rover-ævintýri sem tekur engan enda.

„Já, þetta er fyrsti bíllinn minn, Land Rover árgerð 1967. Ég eignaðist hann þegar ég var þrettán ára gamall, þann níunda september 2011, klukkan átta um kvöldið. Ég man það nákvæmlega.“

- En hvernig eignast maður bíl 13 ára? 

„Ég hafði alltaf verið hrifinn af Land Rover-bílum, alveg frá því ég var lítill. Þessi bíll stóð fyrir utan hjá vini mínum og hann hafði víst staðið þar í einhver fimmtán, tuttugu ár. Ég var alltaf að horfa á hann sem krakki. Mig langaði alltaf í hann. Svo keypti pabbi hann fyrir áttatíu þúsund krónur. Hann lagði sem sagt út fyrir honum og ég greiddi honum 2000 krónur upp í og ætlaði að vinna upp í rest. Nokkrum mánuðum síðar á fermingardaginn minn gáfu foreldrar mínir mér svo bara bílinn enda gekk ekkert hjá mér að vinna upp í þetta.“

- Þú hefur nú átt bílinn í 14 ár en þetta er ekkert sami bíll og þú fékkst í hendurnar 13 ára gamall?

„Nei, ekki alveg. Þegar ég eignaðist hann þá var hann ekki á númerum, bilaður og ryðgaður. Við drógum hann með beisli og pabbi fór fljótlega að gera eitthvað við hann. Það vantaði olíupumpu, púst og ýmislegt fleira. Sá sem átti hann áður var byrjaður að gera við hann en kláraði aldrei.“

Ég get ekki hætt að horfa á hann. Þessi bíll er það fallegasta sem ég veit. Fyrsti bíllinn er alltaf merkilegur, bara alveg eins og fyrsta ástin. Hvoru tveggja situr alltaf í manni.

- Þú varst ekki kominn með bílpróf þegar þú eignaðist hann, hvað gerðir þú við hann? 

„Pabbi keyrði hann stundum og ég bara sat með í honum. Bíllinn var meira svona prýði fyrir framan húsið. Ég bónaði hann og passaði upp á að hann væri hreinn og fínn og hann var meira að segja notaður sem brúðkaupsbíll. Ég byrjaði svo sjálfur að keyra hann þegar ég fékk prófið, sautján ára. Ég notaði hann nánast daglega í þrjú ár og keyrði alltaf á honum upp í VMA þar sem ég var í stálsmíði. Svo lenti ég í árekstri, ekki alvarlegum, en framdrifið fór úr sambandi og stuðarinn fór í klessu líka. Ég reyndi að laga hann aðeins en ég var aldrei sáttur með útlitið á honum eftir þetta. Þannig að ég setti hann í geymslu og þar var hann í ein sex ár.“

- Nú er hann loksins kominn aftur á götuna eftir yfirhalningu, hvað hefurðu verið að gera við hann? 

„Það er ýmislegt og er enn í gangi enda klárast svona verkefni aldrei. Ég byrjaði að vinna í honum af alvöru í janúar á þessu ári og hef unnið í honum nánast daglega síðan þá með dyggri aðstoð frá pabba. Á tímabili vann ég í honum áður en ég mætti í vinnuna á morgnana og svo auðvitað líka á kvöldin. Lífið hefur svolítið mikið snúist um bílinn það sem af er þessu ári. Það var sett önnur grind undir hann, úr Range Rover sem við pabbi höfðum stytt sjálfir fyrir mörgum árum. Síðan er kominn nýr mótor, nýr gírkassi, nýjar hurðir, nýjar blæjur, ný bretti og margt fleira. Mig langaði alltaf til þess að gera bílinn almennilega upp og hef í raun verið að safna varahlutum í hann síðan ég var 13 ára. Ég keypti t.d. blæjurnar árið 2018 þegar Íslandsrover fór í Land Rover-ferð til Pittsburg á Englandi. Þær voru sem sagt búnar að liggja óhreyfðar í pakkningunum í 6 ár. En ég er mjög sáttur við útkomuna og get stoltur sýnt bílinn á bílasýningunni. Þetta er nákvæmlega sú útfærsla sem ég vildi sjá, en bíllinn er gerður upp eins og gert var árið 1980, sem sagt ekki með neinu sprautukítti eða slíku, það gefur honum sjarma. Hann er hrikalega flottur núna þótt enn sé nóg eftir.“

2f

-Hvers vegna ertu svona hrifinn af þessum bíl, hvað er svona sérstakt við hann? 

 „Það er bara eitthvað við hann. Hann stendur hér fyrir framan eldhúsgluggann minn og ég bara get ekki einbeitt mér að eldamennskunni. Ég get ekki hætt að horfa á hann. Þessi bíll er það fallegasta sem ég veit. Fyrsti bíllinn er alltaf merkilegur, bara alveg eins og fyrsta ástin. Hvoru tveggja situr alltaf í manni. Þessi bíll er ekki sá flottasti eða hraðasti sem fyrirfinnst, en hann er sá sem þetta allt byrjaði með og þess vegna er hann mér dýrmætari en nokkuð annað. Svo er framleiðslunúmerið ‘67 líka svo táknrænt fyrir mig, það er eins og þessi tala elti mig í lífinu.“

-Hvernig þá? 

„Jú, bíllinn er framleiddur ’67 og því valdi ég skráningarnúmerið A 967 á hann, út af árgerðinni. Svo hafa bara gerst alls konar hlutir í lífi mínu sem tengjast þessari tölu. Ég er t.d. 1,67 á hæð og 67 kíló. Þegar bíllinn lenti í árekstrinum þá var ég í  67% rétti. Ég segi stundum í gríni að öryggisbeltið ætti að vera stillt í 67 sm.“

- Hvað tekur við eftir sýninguna í Boganum? 

 „Bíllinn er ekki að fara neitt og ég mun halda áfram að laga hann og bæta. Þó að ég hafi eignast aðra Land Rovera og unnið í þeim, þá er þetta bíllinn sem ég ætla alltaf að eiga og hann mun lifa mig. Hann hefur mikið tilfinningalegt gildi. Ég segi stundum að hann verði til staðar fyrir barnabarnabarnabörnin mín. Kannski verður hann jafnvel einhvern tímann í framtíðinni drifinn af rafmagni eða einhverjum allt öðrum orkugjafa, hver veit?“