VARÚÐ! Feðgar og fuglavinir á ferð

Á hverju ári koma þeir og setja upp tvö skilti við Drottningarbraut, feðgarnir Sigurjón Hilmar Jónsson, Jón Gunnlaugur Sigurjónsson og Hilmar Þór Sigurjónsson. Í ár er svo þriðji ættliðurinn mættur líka, en sonur Hilmars, Frosti Þór, er með í för. Þessi skilti eru orðin fastur liður í bæjarmyndinni, en það eru 50 ár síðan þau birtust fyrst, til þess að minna vegfarendur á að hægja á bílum sínum og gefa fuglunum gaum. Það var pabbi Sigurjóns, Jón Gunnlaugur Sigurjónsson, sem átti hugmyndina árið 1975.

Vildi minna á fuglana

„Pabbi var mikill fuglaáhugamaður,“ segir Sigurjón. „Hann tók eftir því, þegar það var búið að leggja þennan veg á uppyllingu og búa til tjörnina, að fuglarnir voru mikið að ganga yfir veginn. Honum fannst það skelfileg tilhugsun og lét mála þessi skilti. Það var Aðalsteinn Vestmann sem málaði skiltin fyrir hann.“ Áður en Drottningarbraut var lögð árið 1973, var bara sjór þar sem við stöndum núna, að spjalla um skiltin góðu. Vegurinn varð steinn í götu fyrir fuglana á svæðinu, sem urðu núna að þvera hann til þess að komast ferða sinna til sjávar.

Fer að koma að því að skerpa þurfi á skiltunum

Það er einu sinni búið að skerpa á málningunni á skiltunum, en það fer að líða að næstu skerpingu, telja þeir feðgar. Óhætt er að segja að myndin hafi örlítið flagnað og er óskýrari en oft áður, en langflest sem keyra þessa leið hafa séð þessi skilti oft og mörgum sinnum og þau gera sitt gagn.

Við miðum alltaf við 17. júní, það kemur upp um það leyti á hverju ári

Aðspurður um það, hvort að fuglaáhugi ættföðursins hafi smitast alvarlega niður í kynslóðir, segir Sigurjón að þeir komist nú ekki með tærnar þar sem hann hafði hælana. „Hann átti meira að segja stórt einkasafn af uppstoppuðum fuglum,“ segir hann. „Við gáfum það safn á Náttúrugipasafnið á Ólafsfirði, þar sem allir geta fengið að skoða þá.“

Rækilega minntur á að koma skiltinu upp

„Stundum var ég ekki alveg nógu snöggur að koma skiltinu fyrir eftir að pabbi féll frá,“ rifjar Sigurjón upp. „Ég komst ekkert upp með það, það var alltaf hringt í mig! Ýmsir áhugamenn voru farnir að sakna þess, jafnvel farnir að senda mér vísur og fleira, til þess að ýta á mig. Meira að segja hringdi Vegagerðin í eitt skiptið. Við miðum alltaf við 17. júní, það kemur upp um það leyti á hverju ári.“

„Við lentum reyndar einu sinni í því að öðru skiltinu var stolið,“ segir Sigurjón. „Við settum auglýsingu í Morgunblaðið og það kom í leitirnar, en lögreglan hringdi í okkur daginn eftir. Það voru einhverjir búnir að fá sér aðeins of mikið að drekka og stálu því í einhverju gríni. Okkur fannst það nú bara svolítið skondið og gerðum ekkert vesen úr því, fengum bara skiltið aftur hið snarasta og komum því á sinn stað.“

Hefð fyrir að festa skiltin upp saman 

Það er orðin hefð fyrir því að þegar skiltin eru sett upp, fara þeir feðgar saman. Þeir gera dag úr þessu og það er einhver falleg samheldni í þessum árvissa gjörningi sem á upptök sín hjá afa sem vildi vernda fuglana. „Það eru óvenjufáir fuglar í ár,“ segir Jón Gunnlaugur yngri að lokum, en hann er alnafni afa síns. „Hretið í maí hefur farið illa með þá. Svo er svartbakurinn kræfur. En já, við missum ekki af þessu, og gerum þetta saman á hverju ári.“