Fara í efni
Jón Óðinn Waage

Kvalarinn

Hann var fimm árum eldri en ég, lítill eftir aldri. Ég sá hann aldrei með neinum, hann var alltaf einn. Sjálfur var ég líka einfari.

Hann var kvalari minn.

Ef ég mætti honum þá átti ég von á einhverju misjöfnu. Oft skellti hann mér niður, dundaði sér svo við misþyrmingar. Væri ég með eitthvað þá tók hann það af mér. Hann stal hjólinu mínu.

Í þá daga blandaði maður ekki fullorðnu fólki í svona aðstæður. Þó að þetta væri slæmt þá var verra að fá þann stimpil á sig að vera klöguskjóða. Slíkur stimpill var félagslegur dauðadómur.

Þetta stóð yfir í um tvö ár. Þá flutti hann úr hverfinu. Eftir stóðu minningar um hann sem skildu eftir sár á sálu minni.

Tveimur áratugum síðar starfaði ég sem rannsóknarlögreglumaður. Ég fékk það verkefni að taka skýrslu af ökumanni flutningabifreiðar sem lent hafði í árekstri við litla fólksbifreið. Ég skoðaði gögn málsins til að búa mig undir yfirheyrsluna. Áreksturinn var gríðarlega harður, aðkoman var hræðileg, það lá strax fyrir að ökumaður minni bifreiðarinnar væri látinn.

Það var barið á dyr skrifstofunnar minnar. Ég opnaði. Fyrir framan mig stóð sá sem kvalið hafði mig tuttugu árum áður. Nú voru valdahlutföllin önnur. Ég var mun stærri og þreknari. Ég var lögreglumaðurinn. Hann var á mínu valdi.

Honum varð hverft við þegar hann sá mig. Hann þekkti mig strax.

Yfirheyrslan fór varlega af stað. Hann var fjarlægur og svaraði litlu. Þegar ég fór yfir myndir af vettvangi þá sá ég að hann var að brotna saman. Alvarleiki endurfunda okkar bar fortíðina ofurliði. Ungur piltur hafði látið lífið í hræðilegu slysi.

Ég gaf honum góðan tíma til að svara spurningum mínum. Færði honum kaffi. Að endingu var komin skýrsla sem var greinargóð og þjónaði tilgangi sínum.

Ég las skýrsluna upp fyrir hann og rétti honum hana til undirritunar. Hann skrifaði undir.

Síðan sátum við báðir hljóðir og horfðumst í augu. Eftir nokkra stund kinkaði hann rólega kolli og rétti mér hönd sína. Ég tók í hana. Engin orð voru sögð. Hann sleppti hönd minni og fór.

Sárið í sálinni gréri.

Jón Óðinn er leiðbeinandi barna með hegðunarvandamál og fyrrverandi júdóþjálfari.

Í leikhúsi hugans

Jón Óðinn Waage skrifar
17. mars 2024 | kl. 11:50

Vinir og óvinir

Jón Óðinn Waage skrifar
07. febrúar 2024 | kl. 06:00

Af hverju hata þau okkur svona mikið?

Jón Óðinn Waage skrifar
10. nóvember 2023 | kl. 15:30

Heimur nöldurs og væls

Jón Óðinn Waage skrifar
15. september 2023 | kl. 15:30

Gallað en samt magnað meistaraverk

Jón Óðinn Waage skrifar
18. ágúst 2023 | kl. 13:15

Völundarhús hugar míns

Jón Óðinn Waage skrifar
16. ágúst 2023 | kl. 19:00