Bráðabirgða baggaspottinn – þarftu á honum að halda?

Í upphafi er það nú oftast vel meint,
Þið vitið, bráðabirgða baggaspottinn.

Ég, sjálfur bóndinn sem bugast seint,
sjálfsagt uppúr þrjóskunni sprottinn.
Náttúrulögmálin, við þurfum þess öll að lúta,
umberum því stundum skrautlega hnúta.

Bóndansbaslið! – við virðumst aldrei búin,
og samskiptahliðin vera okkur snúin.
Í höfðinu sveima oft huggunarorðin,
allt eftir heyforða og blessuð kjörorðin.

„Æh það kemur aftur annað vor“
og liggjum á bæn um ekkert slor.
Mun ég þá hafa það sem þarf og þrek?
Til þess að finnast ekki um það sek,
að sjá sjálfsmynd mína speglast með honum
– sjálfum bráðabirgða baggaspottanum –

Við bændur lifum á gærdeginum, þó liðinn sé.
Þeim fækkandi fer, sem á vetur setja sitt fé.
meðan sigtar þingið sinn sand af sannleik,
– verða næst hetjur í eigin harmleik.

Ítrekað uppfærður kynslóðanna kliður,
tekur hann enda – þessi undarlegi mannasiður?
Að bísnast yfir bændum í byltingum
en sjá svo allt annað í hyllingum.

Er ég þetta baggaband ríkis og ráðs?
Þeim ríku og þar um ríðandi til háðs?
Flosnandi er hún, samfélagstengingin,
og fæst hvergi sögð, raunverulega meiningin.
Málamiðlunar-bandið óbreytt fær að hanga,
menn endurtekið saman til kosninga ganga.

Skilyrðin til landbúnaðar erfast mjög illa,
hugsuðir áhyggjur sínar léttilega fylla.
Hvaða þjóðir staga niður hornstaur úr engu stáli?
Má ekkert laga, né koma að okkar máli?

Hvað mun taka við af þessu bandi?
Er ég orðinn seinnitíma vandi?
Eða gengur dýrið laust, þessi pólitíski fjandi?

Fyrir utan þægindarammann þinn, þú mig finnur,
þar fyrir ræktun og lífinu bóndinn brennur.

Við bændur höfum uppskorið í þessu fagi,
árlegar veigar af náttúrunnar tagi,
sú móðir er að láni hjá miklum yfirmanni,
saman við þrjú – oftast í verkstolsbanni.

Úr okkar voldugum veraldar geilum
verðmætum milli okkar síbreytilega deilum.
Hverskonar framtíð viltu öðrum en þér?
– því til bráðabirgða við búum öll hér.

Ég bið þig neytandi góður,
að verja þitt manneldisfóður.
Það virðist allt hægt af mannana verkum
– oft þarf bara einn, heildinni viljasterkum –

Mér sýnist það band sem búskapurinn minn spann,
sé reynsla sem ég hvergi annarstaðar fann.
Því hún tvinnast við forna feður sem í lófana spýttu
og formæður allra sem flest uppúr moldinni nýttu.

Af mold er ég komin og vil helst með henni lífið allt sjöfalda
– áfram þú þarft þrisvar á dag á bónda að halda!

Berglind Kristinsdóttir er bóndi á Hrafnagili.